Tien jaar geleden. De slotnoot klonk, het publiek applaudisseerde fanatiek en samen met mijn collega-musici baande ik mij na de laatste keer buigen een weg naar de kleedkamers. Ik had haast, dus verliet nog in mijn concertkleding het Concertgebouw via de artiesteningang. Op naar een paar straten verderop, waar ik een vast oppasadresje had bij een welgesteld gezin in Amsterdam-Zuid. "Haar nichtje speelt ook blokfluit!", was de laatste zin van mama. En weg was ze, met haar roze-witte bakfiets naar yogales.
Tinder voor nanny's
Auw, die kwam even binnen. Als musicus voelde ik mij vaak onbegrepen. "Maar wat doe je dan voor werk?" Ik was fluitiste en studeerde na acht jaar zwoegen cum laude en met twee mastertitels op zak af aan het conservatorium. Op mijn achtste volgde ik mijn eerste dwarsfluitles en ik bleek een talent. Ik maakte mijn droom waar en vervolgde een internationale carrière in de klassieke muziek. En die ging niet altijd over rozen. Na een verbroken relatie kwam ik er alleen voor te staan en bleek ik niet rond te kunnen komen van mijn baan. De tarieven in de cultuursector zijn al jaren beneden peil. Het ene moment stond ik op het concertpodium, het andere moment zat ik op een soort Tinder voor nanny's (Angels), op zoek naar extra werk.
Plan B
Op naar een plan B. Want poepluiers, dat was niets voor mij. Tussen de middagdutjes door pakte ik mijn laptop erbij en speurde ik de culturele vacatures af. Ook besteedde ik veel tijd en aandacht aan het onderzoeken en ontplooien van mijn andere talenten. Ik vond uiteindelijk een mooie parttime baan in marketing en communicatie bij een theater en toen... brak corona uit. Dat was even slikken. Het muziekleven viel volledig stil. Gelukkig had ik een vast contract en een inkomen, in tegenstelling tot veel andere musici. Vanaf dat moment was ik super dankbaar voor mijn tweede plan.
Dichte(re) mist
Na twee jaar trok de mist op en kon ik weer aan de slag, dacht ik. Maar toen overkwam mij het ergste wat je als musicus kan overkomen, ik had focale dystonie; een soort muziekkramp. Volgens de artsen betekende dit het einde van mijn speelcarrière. Helaas kwam die voorspelling uit. Een intensief revalidatietraject, rust en heel hard hopen mochten niet baten.
Iets met deuren
Waar een deur dichtgaat, gaat er een nieuwe deur open. Ik had er weleens van gehoord, maar pas sinds dat moment ben ik de uitspraak gaan omarmen. Leren zien wat er wél kan, in plaats van niet. Tegenwoordig heb ik een mooie baan bij het Prinses Christina Concours, een platform voor muziekeducatie en talentontwikkeling. Daarnaast zet ik mij - op freelance basis - in voor musici, ensembles en organisaties en help ik hen om meer zichtbaarheid te creëren. Ook woon ik prachtig, op 14 hoog in hartje Den Haag, en ervaar ik dagelijks de seizoenen. Zo mooi!
Dromen
Het is mijn droom om, naast mijn huidige werkzaamheden, mijn persoonlijke ervaringen te delen en mensen te inspireren op hun eigen pad. Ondernemen, veranderen, leren, kansen zien. Via mijn blog hoop ik, met de nodige luchtigheid, iets te kunnen betekenen voor wie dat nodig heeft. Ik kom graag met mijn lezers in contact. Laat dus zeker een berichtje achter!
Mooi geschreven, Ilonka, wat een positief gevoel komt hieruit naar voren. Blij dat het goed met je gaat!
Groetjes, Madeleine Kiers
Super inspirerend om te lezen hoe je hebt 'omgedacht' toen je leven een andere wending moest nemen. En dat je nu zoveel andere dromen kunt waarmaken, en je talenten op zo een mooie manier volop kunt blijven inzetten!